Hobbelen op een knollenveld!
- Gepubliceerd in Clubnieuws
Ik heb toch in de ruim 23 jaar dat ik voetbal veel goede grasmatten meegemaakt. Heerlijk zo op een zondagmorgen in Nederland als je de geur van een stukje fijngemaaid gras waar de dauw nog opligt in je neus opsnuift. Je krijgt zin om er een heerlijke voetbalpot van te maken, om de witte broekjes groen-zwart te laten kleuren van die vele slidings die zullen gaan komen en dat de bolletjes gras die tijdens het douchen je achterste uit komen rollen.
Nu ben ik hier op het eiland en maakte ik afgelopen zaterdag in onze 2e comptitiewedstrijd precies het tegenovergestelde mee. Als ik het een knollenveld zou noemen, dan kreeg dat veld nog te veel eer.
Mensen die klagen over dat de velden bij DAW niet best zijn die mogen hier best een blik komen werpen. Hier op het eiland is de grond knoerhard. Nog harder dan de trainingsvelden bij daw bij -10 graden. Gooi daar wat fijn zand overheen en zaai het in met gras of ander onkruid wat toch niet wil groeien en voila je krijgt een voetbalveld dat pijn doet aan de ogen. Niet alles is jammer genoeg heerlijk aan het eiland. Gelukkig had ik mijn lange broek bij met extra kussentjes, dat gaf mij nog enigszins hoop op een goede afloop zonder verschillende heupbreuken.
Tegenstander was Vasco da Gama. En nee, dat waren niet de gele kanaries met hun betoverend voetbal. Het waren de plaatselijke cafe-bezoekers. Om half 5 stonden ook zij met een handjevol mensen op het veld om de wedstrijd te beginnen. Rond 5 uur waren het er 10 en toen de wedstrijd een kwartier oud was, kwam er gelukkig nog eentje uit de kroeg aangelopen, bezopen en wel, om het elftal van hen compleet te maken. Voetballend was het allemaal niet om aan te zien. Dat kon ook niet op het “knollenveld” Maar we creeerden wel goeie kansen die stuk voor stuk om zeep werden geholpen. Ik stond als keeper zijnde me af en toe op te vreten en bedacht me soms dat ik (met mijn spits-achtergrond) ze eigenlijk eens moest laten zien hoe ze een balletje in het net moesten tikken.
In de 2e helft hetzelfde beeld, maar ook de tegenstander kroop langzamerhand dichter naar mijn doel. Ik zag de bui al weer hangen, die scoren dadelijk nog, aangezien wij het niet doen (een van die ongeschreven regels in het voetbal). Tijd voor mij om wat serieuzer het spel te gaan volgen in plaats van mijn medespelers van binnen helemaal verrot te schelden. Het zal me verdomme toch niet gebeuren dat als ze een keer hier voor de goal zijn dat ze dan ook nog eens scoren. En wat ik had voorspeld gebeurde ook, in de allerlaatste minuut schoot de bezopen linksvoor van Vasco de gama op doel, buiten bereik van mijn (uitschuifbaar tot 3,5 meter) armlengte. De bal raakt een pol onkruid en ketst af op de paal tot bij de rechtsvoor die zielsalleen vrijgelaten was.
Hij schuift de bal richting het lege doel. Met een sprong voor eigen leven en de GO-GO-Gadget spreuk ransel ik het leer net voor de doellijn met mijn vingertoppen uit de doelmond en verwerk hem tot corner: 0-0 eindstand.
Ik word omgedoopt van eenzame doelpost tot redder van de middag. Op zulke momenten moet je er staan als doelman, en daar stond ik dan dus, de dikke gomes....
Veel biertjes en een heerlijk barbeque op het stand met 27 graden verlichtten die avond de flinke verwondingen aan mijn fysieke gesteldheid vanwege die ene duik op de rotspartij van die middag.... wat mis ik veld 4 van sportpark d'n Heuvel.
AYO!
DG
P.S. Fotos hieronder
Geirriteerd door de vele gemiste kansen
Heb je ooit zo'n veld gezien?
Schaijkse supporters: Joris, Bart en Ron
Spanning voor het doel