• Gepubliceerd in Voetbalnieuws
De afgelopen weken kenmerkten zich door een ware opmars van DAW 4 in de ranglijst. Na drie zeges op rij en een gelijkspel tegen de koploper, stond dit weekend een uitwedstrijd tegen de tweede garnituur van hoofdtrainer Michiel Jans op het programma: Odiliapeel 2. Het woord ‘spectaculair’ zou zich te verlegen voelen om de tumultueuze slotfase in zijn eentje te moeten verwoorden.

DAW was net te laat in Odiliapeel voor de jaarlijkse jeugdkaderochtend, die opnieuw traditioneel werd afgesloten met een loterij. Zo rond kwart voor elf werd de hoofdprijs verloot. Stralend en trots als een pauw rende de grote winnaar rond vijf voor elf de kantine uit: hij mocht onze wedstrijd fluiten. Nadat onze 16jarige leidsman het voetbalbal geopend had, bleek het erg frisjes in Odiliapeel. De DAW4-enaren gingen hierdoor noodgedwongen fanatiek van start. De Odiliapelers konden daar voetballend weinig tegenover stellen en moesten het met name hebben van stevige fysieke duels. Die konden niet voorkomen dat de eerste grote kans voor DAW zou zijn. Na een stijlvolle pirouette met dubbele piaf van Martijn Verstegen belandde de bal voor de voeten van de normaal gesproken meedogenloze Kai “van Duijn” Visschers. Met een katachtige reflex hield de Peelse goalie – die gelet op zijn lengte onmiskenbaar familie is van Wesley Sneijder – de thuisploeg knap op de been. Niet veel later greep hij opnieuw in, toen Jeroen van Leijssen de 0-1 aan leek te gaan tekenen. Licht tegen de verhouding in kreeg DAW 4 na twintig minuten de deksel op de neus. De defensie besloot om in een situatie van drie verdedigers en één aanvaller een buitenspelval op te zetten. Althans, twee van deze drie verdedigers. Mike “nee, ik zing niet bij Di-rect” Broere gaf er de voorkeur aan gewoon met zijn man mee te lopen. De groenwitten gingen er als hazen vandoor en dat leidde na een knappe boogbal tot de 1-0 voor Odiliapeel. DAW 4 rechtte uiteraard de rug en na iets meer dan een half uur stond de gelijkmaker op het bord. Martijn “Stankovic” Verstegen legde vanaf 25 meter aan voor een vrije trap en stuurde de bal met de wreef hard de verre kruising in! De scheids overwoog even om er twee punten voor te geven, maar het bleef bij een gelijkmaker. Vlak voor rust sloeg de thuisploeg echter opnieuw toe, nadat Djarek van den Hoogen besloten had om hen iets te letterlijk een handje te helpen. De scheids constateerde een duidelijke handsbal en de bal werd terecht op de stip gelegd: 2-1. Hierna sprintten we bevroren en ontdaan terug naar het ouwbollige kleedlokaal.

In het tweede bedrijf liet DAW 4 zien niet van plan te zijn om puntloos naar huis te gaan. Na een hoop gerommel in de vijandelijke 16 bracht Jeroen van Leijssen de bal bij Kerkdriellenaar Bas Martens, die een vernuftige 1-2 combinatie op touw zette met Kai Visschers. Uit lastige hoek prikte hij onder de keeper door de belangrijke gelijkmaker binnen: 2-2! DAW 4 had de smaak te pakken en ging op zoek naar meer. Martijn Verstegen zag de kleine doelman 24 centimeter voor zijn goal staan en dat was voldoende aanleiding om het met een boogbal te proberen. De bal ging helaas niet alleen over de keeper heen, maar ook over de lat. Niet veel later kreeg hij op goed aangeven van Djarek van den Hoogen een herkansing, maar opnieuw was de precisie niet optimaal. Ook ons Torfantom beproefde zijn geluk, maar zijn technisch volmaakt uitgevoerde afstandsschot sneuvelde treurig op het houtwerk achter de doelman. Na ruim een half uur spelen in de tweede helft kreeg invaller en gastspeler Ferry vd Linden het op zijn heupen en hij soleerde richting de rand van de 16, op zoek naar een kans om vernietigend uit te halen. Die kans kreeg hij echter niet, omdat Bas “youtube clipwatcher” Martens hem met een trefzekere linkse schuiver voor was: 2-3! De overwinning leek in de tas te zitten en de frivoliteit aan DAWzijde nam kwadratisch toe. Met name Torfantom strooide laconiek met heerlijke passjes op maat. Één daarvan kwam perfect in de loop van zijn collegaspits uit Odiliapeel, die geheel in zijn eentje op een zekere 3-3 afstevende. Ralf “als ik niet de 0 houd, dan maar de 2 of de 3” Albers bleef echter onbewogen op zijn doellijn staan, waardoor de verwarde Odiliapelerd het niet meer wist en de bal op lachwekkende wijze naast schoot. Aan alle hilariteit kwam in blessuretijd helaas alsnog een eind: uit een tegenaanval werd de bal vanaf rechts voor de pot gegooid en dat resulteerde in een pijnlijke 3-3. Het begon naast de mist ook al te schemeren en de wedstrijd bevond zich inmiddels in de extra tijd van de blessuretijd, toen de bal door DAW 4 nog één keer naar voren werd gebracht. Daarbij werd op 30 meter van het Odiliapeeldoel een overtreding gemaakt. Om de groenwitten te verrassen werd de vrije trap snel genomen, maar dat pakte minst gezegd vrij ongelukkig uit. Lees: drie Odiliapelenaren konden in de counter vrij op Ralf Albers af. Echter, onze jeugdige arbiter had de bal nog niet vrij gegeven en de vrije trap moest opnieuw genomen worden. Enigszins teleurstellend voor Odiliapeel bonjourde Martijninho Verstegen de bal met ziedende snelheid boven de wanhopig spartelende doelwachter van Odiliapeel tegen de touwen, 3-4! Een uitvoerig lachen-gieren-brullen en hoopje bouwen later, mocht Odiliapeel voor de vorm nog een keer aftrappen, waarna het bevrijdende eindsignaal volgde. Op naar de titel.
Tagged under Senioren