Beroerd optreden mag Das Vierte niet deren: 2-1!

Met de onthutsende nederlaag tegen UDI nog in het achterhoofd, hadden de vermaarde talenten van Das Vierte voor de thuiswedstrijd tegen Achates maar één doel. Het andere doel werd bij het intrappen namelijk gebruikt door de bezoekers. Desondanks verschenen de oranjehemden als geslepen messen aan de aftrap. Niets stond een wervelende voetbalshow nog in de weg.

Althans, niets. Al bij het betreden van het ‘veld’ achter de tribune werd duidelijk dat de gelijkenis met een tafelkleed of biljartlaken ver te zoeken was. Een vergelijking met het Oeral gebergte, de vuilnisbelt in Oss en de gevreesde rotsstranden van Praia dos Buizinhos lag meer voor de hand. Das Vierte liet zich uiteraard niet ontmoedigen door de slechte staat van het veld en trok direct ten strijde. Dat moest ook wel, want Achates had tijdens het heenduel bewezen één van de zwakste broeders in de competitie te zijn. Binnen een kwartier werd de ban gebroken toen El Studentico Van Summeren de bal vanaf links voor het doel bracht, waar Dennis ‘the menace’ Geurts klaar stond. Tegen alle verwachtingen in draaide hij niet naar zijn met lood beklede rechterbeen, maar week hij uit naar zijn roestvrijstalen linkerbeen. Ook daarmee wist hij vernietigend uit te halen, waardoor de doelman kansloos was: 1-0! Dit leek de opmaat naar een tienklapper, maar dat bleek iets te optimistisch. Das Vierte speelde rommelig, was onrustig in balbezit en hanteerde erg vaak – zonder succes – de lange bal. Vlak voordat de geur van Pickwick ons in de catacomben weer tegemoet zou komen, sloegen de gehaaide balkunstenaars nog een keer toe. Dit keer werd de succesvolle tandem van de openingstreffer in omgekeerde volgorde in stelling gebracht. Op voorgeven van ‘Granieten Geurts’ produceerde Rik ‘te laat komen is a way of life’ van Summeren een waar kunstwerk: met Van Persiaanse flair kopte hij de bal met een prachtige boog over de verbaasde doelman, die zelfs met zijn lengte van 3.91m het antwoord schuldig moest blijven: 2-0! Daarna konden de oranje vedetten het kleedlokaal in. Daar was het een emotioneel weerzien met doelman Janssen, die de meesten van ons al driekwartier niet meer gezien hadden.

De tweede helft was een kwelling voor zowel de neutrale als de partijdige supporter. Nooit eerder wist het niveau van een wedstrijd zich zo moeiteloos aan te passen aan de kwaliteit van de grasmat: het leek nergens op. De enige troost die geboden werd, is dat dit alles zich achter de tribune en dus buiten het zicht van de grote menigte afspeelde. Zo’n twintig minuten voor tijd leek Robin ‘de schrik van’ den Heuvel het duel definitief te beslissen, maar van dichtbij wist hij de bal toch nog naast te schieten. Dat gaf de Ottersumse burger moed en weldra staken de bezoekers zowaar een keer de middellijn over. Tot echte kansen leidde dat overigens niet, maar wel tot een tegengoal. Analisten zullen nog lang verdeeld blijven over de vraag of het nu een slechte voorzet of een opmerkelijk geplaatst schot was. Waar zij geen IJzeren Rinus voor nodig hadden is de conclusie: 2-1. Opnieuw geen Clean Sheet voor goalie Janssen en een heus ‘ralfalbersje’ dreigt zich af te tekenen. Je zou verwachten dat de overwinning van Das Vierte door deze tegentreffer nog in het gedrang kwam, maar dat bleek niet het geval. Na 92 verloren minuten in een mensenleven floot de leidsman met pijn in zijn ogen voor het einde van de wedstrijd. Saved by the Fluit.