• Gepubliceerd in Voetbalnieuws
Na de overwinning van vorige week op het tweede elftal Schadewijk stond deze week de derby tegen Herpinia 2 op het programma. Schijnbaar leefde deze wedstrijd bij de gastheren op sportpark “De Wilgendaal” , bij velen bekend als de voetbalvelden bij de Bar van Adje.

Waar voor het eerste elftal alleen een simpel en eenvoudig bordje hing bij binnenkomst van de dorpskern van Herpinia van de voorgaande week kon de tegenstander van hun tweede op een warmer onthaal wachten. Door het gehele dorp hingen spandoeken met bedreigingen aan het adres van oranjehemden en de straten lagen nog bezaaid met pamfletten waarop de wedstrijd aangekondigd werd. Het moest dan ook een echte strijd worden voor de drie (belangrijke) te verdelen punten.

Na een warming-up op een keurig verzorgd en strak veldje mocht de wedstrijd gespeeld worden op een drassige knollentuin, waar ze op sportpark “d’n Heuvel” ‘jaloers’ op zijn, maar dan wel als trainingsveld. Maar uiteindelijk werd dan toch afgetrapt om klokslag 12uur, zodat de strijd waarover al weken wordt gesproken in Thekes tussen de rood-zwarten en het oranje kon gaan losbarsten.

De eerste helft kon eigenlijk ook alleen maar tegenvallen. Het spel speelde zich dan ook voornamelijk rond de middencirkel af en de beide doelmannen werden niet of nauwelijks getest. Ook leek het totaalbeeld niet op een derby, het spel was nogal afwachtend en beide teams vonden een ‘clean sheet’ voor de doelman belangrijker dan een lekker potje voetbal. Tenminste zo zou een neutrale toeschouwer er tegenaan kunnen kijken, maar gelukkig waren deze er niet. Na een aantal minuten (lees 40 minuten) vond de scheidsrechter het genoeg geweest en floot de twee elftallen onder zijn leiding naar de thee.

Na de rust zou het dan echt gaan beginnen, want na een lekker bekertje thee vol met vitaminen, energie en een suikerklontje ging de wedstrijd meer op een derby lijken. De verzorging van het veldspel werd minder, maar het werd gecompenseerd door strijd. Beide teams leken uit hun schulp te kruipen en het werd dan ook elf tegen elf in plaats van tien tegen tien, omdat nu de doelmannen veelvuldig bij het spelletje werden betrokken en het was dan ook wachten op de eerste kansloos achtergelaten goalie. Natuurlijk was dit onze Stefan niet, want na een schitterende hoekschop van de ruim op tijd aanwezige en meegereisde Dylan Bens was het niemand anders dan de prins van de spitsen, de kopbal-kampioen van familie Vissers en Bongers, natuurlijk niemand anders dan Mr. Fish die zichzelf nestelde in de top van het topscoorderklassement van DAW 3. De corner werd perfect neergelegd bij de eerste paal door Dylan, die deze dag dankbaar werd geleend van FC Bens, en Kaj verwerkte deze bal tot doelpunt door deze koppend in de winkelhaak boven de man bij de tweede paal te leggen.

Je zou zeggen kat in het bakkie echter liet Herpinia zich niet de kaas van het brood eten en zette alles op alles om de gelijkmaker te forceren. Met veel lengte stormden zij de zestienmeter in hopend op de lange hoge ballen en het oranje moest vol in de verdediging en hopen op een snelle uitbraak. Het wilde niet echt vlotten met de rood-zwarten en dit leidde tot ergernissen bij de Herpesnaren. Onder het oog van de redelijk goed leidende scheidsrechter werd een verdediger van DAW vol van achteren nagetrapt wanneer hij de bal over de achterlijn wilde laten lopen. Echter vond de scheidsrechter de uithaal van de aanvaller niet meer dan een overtreding, waar rood wel op zijn plaats was geweest.

Helaas werden de smeekbeden van de rood-zwarten, want twee minuten voor tijd maakten zij in een scrimmage voor het doel van Stefan nog gelijk. Een zware domper voor ’t derde door de voorsprong aan het eind nog weg te geven.
Tagged under Senioren